Mielżyński Ignacy Maciej Karol (1871-1938), s. Karola, ziemianina, i Emilii z domu Bnińskiej. Ur. 19.02.1871 r. w Chobienicach. Przez 2 lata kształcił się w gimnazjum francuskim w Berlinie, a następnie w Szkole Kadetów w Dreźnie (1884-1890). W 1890 r. odbył jednoroczną służbę w 1. Płk. Królewskich Huzarów Saskich w Grossenheim. Z dniem 24.08.1891 r. mianowany ppor. Ukończył szkoły jeździeckie w Nysie, Dreźnie i Wiedniu. Z zamiłowaniem i talentem uprawiał sport jeździecki, startując z powodzeniem na renomowanych niemieckich torach wyścigowych. Zajmował się też hodowlą koni w rodzinnej stadninie w Iwnie i Chobienicach. Uzyskał liczne nagrody, także zagraniczne. W 1895 r. zapisał się na studia rolnicze na uniwersytecie w Halle. Praktykował w Działyniu pod Gnieznem. W latach 1905-1914 był Członkiem Rady Nadzorczej „Bazaru”, a od 1914 r. aż do śmierci członkiem dyrekcji. 2.08.1914 r. powołany do wojska jako dowódca oddziału kawalerii w XII Korpusie. Następnie służył kolejno w baonie zapasowym w Poznaniu, w 50. DP, Płk. Królewskich Strzelców Konnych w Poznaniu, w 63. Płk. Art. Lekkiej, 15. Płk. Art. Konnej. Dnia 12.10.1917 r. przeniesiony do rezerwy w stopniu por.
W szeregi powstańcze Mielżyński wstąpił 30.12.1918 r., zgłaszając się w Poznaniu w Forcie Grollmana. Do 31.01.1919 r. dowodził kompanią, był szefem sztabu i dowódcą odcinka łabiszyńskiego frontu północnego. Z dniem 1.02 mianowany dowódcą tegoż odcinka. Kierował akcjami na Rynarzewo i kilkakrotnie osobistym męstwem przyczynił się do uratowania trudnej sytuacji na froncie. Relację z tych walk opisał w latach 30. W opinii Jana Tomaszewskiego jako dowódca II odcinka frontu północnego dowiódł, że „silna wola jednostki może dokonać rzeczy na pozór niemożliwych, pod Rynarzewem osobiście prowadził pierwsze linie do ataku, niosąc karabin maszynowy”. 1.04.1919 r. przydzielony do 5. Płk. Strzel. Wlkp., a 12.07 do sztabu frontu północnego. Z dniem 5.07.1919 r., na własną prośbę, zwolniony z formacji wielkopolskich. Udał się jako ochotnik na Śląsk. W sierpniu tego roku, na czele trzystuosobowego oddziału, przybył do Sosnowca, by wziąć udział w I powstaniu śląskim. Po powrocie ze Śląska 7.10.1919 r. przydzielony do dowództwa 1. Bryg. Jazdy Wlkp.
25.03.1920 r. wszedł w skład Międzynarodowej Komisji Granicznej dla ustanowienia granicy polsko-niemieckiej. 13.07 zatwierdzony jako dowódca 1. Płk. Ochotniczego Jazdy Wlkp. nr 125, który sformował z własnej inicjatywy i częściowo własnym sumptem. Na czele pułku walczył pod Brodnicą, a potem na froncie litewsko-białoruskim. Dekretem naczelnego wodza z 30.03.1920 r. mianowany rotmistrzem, dekretem z 10.04 – mjr., a 20.09 – ppłk. Z czasem Pułk Ochotniczy przemianowany został na 26. Płk. Uł. Wlkp. W dniu 19.12.1921 r. przeszedł do rezerwy, poświęcając się całkowicie rolnictwu. Dbał o warunki życia swych robotników i stale podnosił kulturę majątku. Za zasługi dla ojczyzny odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, odznaczeniem francuskim Mérite Agricole oraz licznymi medalami. 20.07.1901 r. zawarł związek małżeński ze swą stryjeczną siostrą, Seweryną z Mielżyńskich. Małżeństwo nie doczekało się własnego potomstwa, za to adoptowali kilku swych krewnych i siostrzeńca żony. Mielżyński zmarł 11.01.1938 r. w Iwnie, gdzie też został pochowany.